Onderweg naar Washington

We zijn onderweg naar Washington. De laatste fase van onze reis. We nemen nog even een camping in Washington om de camper klaar te maken voor de boot. Water aftappen, gastanks leeg maken, de laatste wassen draaien, enz. Onderweg flink wat regen en later sneeuw gehad. De regen was voorspeld, maar een plots opkomend koufront heeft het allemaal wat witter gemaakt. Gelukkig heeft de reparatie van de lekkage aan de voorruit het gehouden. Een tijdje geleden heb ik nl gemerkt, dat er condens van het dak achter de rubber afsluiting van de voorruit naar binnen sijpelde. Waarschijnlijk heeft torsie van de opbouw op de slechte wegen een crack in de afdichtingskit van de voorruit veroorzaakt. Ik heb het afgeplakt met tape. Heb ik van m'n zoon geleerd. En het heeft blijkbaar goed gewerkt. Het heeft per slot van rekening zijn fiets ook jaren bij elkaar gehouden.

We zijn wat eerder dan gepland gestopt vanwege het weer. Er is vandaag zo'n 5 cm sneeuw gevallen en voor vannacht wordt er nog zo'n 5 tot 10 cm verwacht. Wij hebben dus eindelijk ook onze winterprik gekregen. We hebben echter wat speling ingebouwd voor de terugreis. Morgen weer verder. Eventueel nog een tussenstop.

Nashville

Wat Memphis is voor de rock & soul muziek, is Nashville voor de country music. De stad heeft heel veel opname studio's, waaronder het label RCA.

Hoewel muziek een van de belangrijkste bronnen van inkomsten is, staat het slechts op de 4e plaats. Bovenaan staat gezondheidszorg. De stad stikt van de ziekenhuizen en artsenpraktijken. Op de tweede plaats komt vreemdgenoeg drukwerk. Er worden hier kapitalen verdiend aan het drukken van voornamelijk...bijbels. We zitten dan ook midden in baptisten land. Ze noemen het hier de 'bible belt'.

Gisteravond zijn we als revanche voor ons Thanksgiving diner, naar een kerstshow geweest. Jaah..., hier wordt al volop kerst gevierd. Kerstshow met diner, in 'Country style', op de 'General Jackson Showboat'. Zo'n raderboot als op de Missisippi. Alleen voeren wij op de Cumberland river. Leuk. Echt genoten.

Memphis

Behalve Graceland hebben we in Memphis nog enkele musea en andere bezienswaardigheden bezocht. In de Sun Studio, waar veel grote namen, zoals Elvis en BB King, begonnen zijn, hebben we een rondleidleiding gehad.
In het Rock & Soul museum wordt de geschiedenis van deze muziek stroming toegelicht met behulp van veel muziek- en video fragmenten.
Hoewel de Rock&Roll en Blues muziek ongeveer het belangrijkste is voor Memphis, vind je er ook een heel ander stuk geschiedenis. Dat van de strijd voor gelijke rechten, waarin Memphis een belangrijke rol heeft gespeeld.
In het Civil Rights Museum, wat gevestigd is in het motel, waarin Martin Luther King vermoord is, wordt dit alles toegelicht. 's Avonds is er volop vertier in Bealstreet, het muziekale uitgaans centrum met talrijke clubs en restaurants.
Van Memphis zijn we via Tupelo (de geboorteplaats van Elvis) naar Nashville gereden.
Het traject Tupelo-Nashville maakt deel uit van een oude handelsroute, de Natchez Trace.
Een prachtig stuk weg, door Tennesse en een stukje Alabama.
Nasville is het centrum van de Country muziek en tevens ons volgende doel op dit muzikale deel van onze reis.

Graceland

Vandaag Graceland, het landgoed van Elvis, bezocht.

In eerste instantie een beetje tegenvallend vanwege de drukte en de weinig interessante rondleiding door het huis. Later

hebben de geluids- en video fragmenten dit ruimschoots goedgemaakt. De beelden en de muziek zijn overal. Ook de verzameling curiosa, zoals z'n gouden platen, grammies en kostuums waren indrukwekkend. Z'n auto's, de privé jet, alles vind je terug op Graceland. Al met al een fijne dag gehad.

Het weer, met z'n helder blauwe lucht heeft hier zeker toe bijgedragen.

Thanksgiving

Thanksgiving is ontstaan rond 1770 toen de blanke settlers samen met de Indianen 'aan tafel' gingen om hen te bedanken voor de hulp in moeilijke tijden.
In de loop der jaren is het in de vergetelheid geraakt, totdat één of andere president het weer in ere heeft hersteld en het tot officiële feestdag heeft verheven.
Omdat we het in Europa niet kennen, wilden wij wel een keer een traditioneel Thanksgiving diner meemaken. Ik heb een mailtje gestuurd naar de chamber of commerce, de kamer van koophandel dus en gevraagd waar dit zou kunnen. Er kwam keurig een berichtje terug met een paar adressen van restaurants die zoiets zouden aanbieden. Ook een berichtje van het Arlington Hotel in Hot Springs Arkansas, dat zij een tradioneel thanksgiving diner aanbieden en ons graag zagen komen. Ik heb dus gebeld en gereserveerd. Er was ons van verschillende zijden al verteld, ' nou dat wordt dan veel kalkoen met cranberries'. In het Arlington aangekomen, aangeschoven in een lange rij. Je kent het wel: 'Wait to be seated'. Er waren drie zalen, in de grootste stond een buffet, in de ander speelde een orkestje, wij werden naar de derde gebracht waar we een tafeltje kregen. Een koud ogende ruimte, waar het personeel nog met tafels en stoelen liepen te sjouwen en je de muziek niet kon horen. Wij naar het buffet. Tot onze verbazing geen kalkoen, geen cranberries. Het was wel een redelijk mooi verzorgd buffet, maar absoluut geen tradioneel thanksgiving diner. Ook geen pumpkin pie als dessert, wel chocolade taart, maar die was nog bevroren. Na 15 minuten lag de rekening al op tafel, tradioneel Amerikaans.
De manager kwam nog even langs en maakte de fout om te vragen of alles naar wens was...
Wel, een uur later waren we terug op de camping.
Na een verblijf van iets meer dan een half jaar in de VS wisten we gelukkig dat we geen al te hoge verwachtingen moesten hebben voor wat uit eten betreft.
We hebben er later op de avond gelukkig nog hartlijk om kunnen lachen.
Maar we zijn blij dat we ons traditionele kerstdiner in Europa kunnen hebben.

Nog 3 weken

De beslissing om een zuidelijke route te nemen heeft geloond.
Het is vandaag 26° geweest. Bijna alle dagen hebben we een strak blauwe lucht gehad.
Morgen trekken we Texas in en de voorspelling blijft goed. Ook voor morgen is 26° voorspeld.
We genieten vollop van het mooie weer. 's Morgens bezoeken we meestal één of ander State Park en 's middags zitten we lekker met een boek in het zonnetje. Heerlijk. Nog 3 weken en zo'n 3000 km te gaan tot Baltimore.

New Mexico

We zijn in New Mexico aangekomen. Hebben de oude binnenstad van Albuquerque bezocht.

Daarna zijn we naar het zuiden afgeslagen en hebben de Rio Grande gevolgd. Grande is een groot woord. Naar onze begrippen is het slechts een slootje. De rivier ligt bijna droog doordat er een aantal dammen liggen. Dit trekt wel trekvogels, die de stuwmeren gebruiken om te fourageren op hun tocht naar het zuiden. Zo hebben wij formaties kraanvogels zien en horen overtrekken.

Van ABQ verder naar het stadje Roswell, bekend van de UFO crash in 1947 ( The Roswell incident). Onderweg komen we nog langs een paar interressante State Parks, zoals 'White Sands'. Dit zijn duinen die geheel zijn opgestoven vanuit de omringende bergen afkomstig gips. Water stroomt vanuit de bergen naar de vlakte en voert zo mineralen mee, die voornamelijk uit gips bestaan. Een bizar gezicht. En stoffig...! In 'Bottomless Lakes' vinden we 'potholes' waar het water diep uit de ondergrond omhoog komt en zo meren vormt, die bodemloos schijnen te zijn. Een eindje verderop 'Bitter Lake'. Deze meren vormen een oase midden in de 'Chihuahuan woestijn' van New Mexico en trekken veel migrerende vogels aan. zo stikt het er van de kraanvogels en Canadese ganzen. Schitterend om naar te kijken als de kraanvogels in de ondergaande zon terugkomen van de omliggende velden waar zij zich tegoed hebben gedaan.

Morgen het UFO museum bezoeken. Een stel handige knapen hebben van het Roswell Incident gebruik gemaakt om het destijds onbekende stadje op de kaart te zetten. Dank zij het museum en het jaarlijkse UFO festival trekt het talloze bezoekers en brengt het een zekere welvaart.

Meteor Crater

Wij zijn in een halve dag van de zomer in de herfst geraakt.
Vanmorgen om 09.00 zijn we bij 24°C en zon vertrokken.
Ondertussen zijn we bij Meteor Crater, diep in Arizona aangekomen.
De temperatuur is gezakt naar zo'n 14° C.
Onderweg wat lichte regen gehad, een stevige zuid-westen wind en de bomen ( de eerste sinds een maand) waren gekleurd.
Op de camping aangekomen staat de camper te schudden en voor vannacht is er nachtvorst voorspeld. Nou ja, we zitten nou eenmaal op 1700 m. hoogte.
En we wilden hier per sé heen om dit verschijnsel te bezichtigen


Meteor Crater is, zoals de naam al doet vermoeden, Zo'n 50.000 jaar geleden gevormd door een meteoor inslag.
Volgens berekeningen van mensen die het kunnen weten woog dat brokje zo'n 300.000 ton en moet ongeveer 45 m groot zijn geweest.
Het bestond voornamelijk uit nikkel en ijzer en is bij de impact voor een groot deel verdampt.
De snelheid waarmee de aarde werd getroffen moet een kleine 50.000 km/h zijn geweest ofwel 12 km/sec.
Bij de inslag is er nogal wat materiaal opgeworpen, resulterend in een wal van 50m hoog om de krater heen. Er zijn brokstukken van meteoriet-afkomstig ijzer gevonden tot 15 km in de omtrek. Sommige het formaat van een klein huis. De krater zelf heeft een doorsnede van 1,5 km en is 175 m diep.
De inslag heeft een kracht gehad van 2,5 megaton TNT, vergelijkbaar met 150x de vernietigingskracht van de atoombom op Hiroshima.

www.barringercrater.com/science
http://www.meteorcrater.com/

Er is ook een museum. Stelt wel niet zo heel veel voor, maar er ligt wel een stuk van de meteoriet wat ze ergens in het veld hebben gevonden. Het is een halve meter lang en weegt zo'n 700 kg. Je mag het aanraken. En dat heb ik gedaan! Stel je voor, een brok ijzer dat tijdens de big bang is gevormd. 4,6 miljard jaar geleden. Woow!

Boven de bergen in het westen zijn de hoog optorende wolken van een naderend koufront zichtbaar, terwijl de hemel boven mij kraak helder is.
Inmiddels is het donker geworden en zie ik duizenden sterren. Er is geen maan en nauwlijks strooilicht. Ik heb van mijn leven nog niet zo'n zwarte nacht gezien. Een prachtige sterrenhemel. Boven de bergen zie ik het weerlicht van de bliksem en even later boven mij een vallende ster. Alles zo duidelijk. Het gaat koud worden vannacht. Voor morgennacht voorspellen ze zelfs 6 graden vorst.

Even uitrusten

Na het vliegen en al het stof van de woestijn, hebben we een weekje rust gehouden.
Hiervoor was de keus gevallen op een camping in het dal van de Colorado, niet al te ver van het laatste vliegterrein bij Las Vegas, omdat het daar momenteel het warmste plekje van de VS is. Nachten van 16 tot 20 graden en overdag rond de dertig. Als ik dit schrijf is het middernacht en 24°C. Heerlijk.
Maandag gaat het verder en dan wordt het definitief richting oost. Terug richting Baltimore.
Dat is nog zo'n 5000 km. Eerst naar Meteor Crater National Park, dan toch nog naar het zuiden, om de bergen te vermijden, omdat het op hogere elevaties langs de route 's nachts vriest . Zuid dus via Albuqerque, New Mexico naar El Paso, dan noord oost naar Dallas, Texas en verder naar Memphis, Tennesee.
Graceland staat nog op het programma, evenals Tupelo, Mississippi, de geboorteplaats van Elvis.
Op 9 december moeten we in Baltimore de camper inleveren en 's avonds vliegen we dan via Londen naar Brussel, waar we op 10 december hopen aan te komen.

Dicht bij de Mexicaanse grens

We rijden naar het zuid-oosten, twee dagen door de Mojave woestijn, die zo groot is als half Duitsland. We volgen gedeeltelijk de 'Historic Route 66' en passeren Barstow en Needles. Steken hier de Colorado over en verruilen Californië voor Arizona.Eigenlijk al een beetje op de terugreis. Het doel is 'Organ Pipe Catus National Monument',in de Sonora woestijn, op de grens met Mexico. In Arizona is het nog heet, dicht tegen de 40° en soms erover. We brengen twee nachten in het park door. Gelukkig is de temperatuur wat getemperd door een knallend onweer en ja...,weer met een tornado waarschuwing.

We zien prachtige cactussen in een ongelovelijk mooi landschap. Op de wegen dicht bij de grens met Mexico zien we regelmatig de 'Border Patrol'. We komen ook een wegversperring tegen. Iedereen die uit het zuiden komt wordt gecontroleerd op illegalen. Tijdens een ritje over een onverharde 'scienic byway' zien we inderdaad dat een zestal Mexicanen door de 'Border Patrol' zijn opgepakt en worden afgevoerd. Terug naar Mexico, waar ze worden overgedragen aan de plaatselijke politie. De arme donders.Het enige wat ze hadden gedaan, is hun geluk ergens anders proberen te vinden. Verderop langs de Hwy 86, richting Tucson,die ook dicht langs de grens loopt, zien wij toch wel opvallend veel kruisjes langs de weg staan. We tellen er wel meer dan honderd. Als dit allemaal verkeersslachtoffers zouden zijn, zou je toch verwachten, dat er een waarschuwing zou staan 'Gevaarlijk traject' of 'Al zoveel slachtoffers langs deze weg'. Niets van dat echter. Wij denken dus dat het illegalen zijn geweest, die een stop teken van een patrouile hebben genegeerd, waarna ze gewoon zijn afgeknald. Lekkere jongens, die Amerikanen.

Californie

We zijn in Monterey aangekomen.

Men zegt dat hier het mooiste zee aquarium te vinden is.

Op een vorige reis hebben we dit overgeslagen, omdat we het toen te druk vonden.

Deze keer moesten we het dus wel doen.

Nou, het was gewoonweg prachtig.

Ook nog een tripje op zee gemaakt.

Voor de kust trekken hier in deze tijd regelmatig allerlei soorten walvissen en orka's langs op weg naar het warmere water bij Mexico, waar zij hun jongen ter wereld brengen.

Men geeft je 98% kans dat je iets ziet. Nou, wij hebben dus alleen meeuwen gezien. Maar het was waarschijnlijk wel waar, want wij kregen een gratis ticket voor een andere keer. Pech dus.

Een paar dagen uitgerust in Morro Bay, een leuk vissersplaatsje, niet al te ver van Lost Hills, wat onze volgende bestemming was ivm het vliegen. Hier een echte hittegolf meegemaakt. het was 43° C, totdat de zeebries opstak en de temperatuur binnen een half uur naar 20°C daalde. Heerlijk! Op Lost Hills heeft de hitte, het stof en de harde wind ons terug doen vluchten naar de koelte van de kust, waar plots het weer omsloeg. Regen en 16 °.Morgen weer terug naar Lost Hills waar de toegang tot het veld hopelijk begaanbaar is na de 13 mm regen, die ook hier gevallen is.

The big Five

We zijn nu van oostkust naar westkust gereden en hebben onderweg heel wat 'wildlife' gezien; Bisons, beren, elanden en elks. Vandaag hebben we de ontbrekende van de 'big five' kunnen 'schieten'.

The Great Salt Lake

Sander is inmiddels weer in Leuven.We hebben in de tijd dat hij bij ons was Bryce, Zion en Las Vegas bezocht. Van Vegas terug naar Salt Lake City om Sander weer op het vliegtuig te zetten. Wij zijn nu op weg naar Californie. We reizen langs het 'Great Salt Lake'. Een bizarre omgeving van witte zoutvlakten. Even verderop ligt 'Bonneville Salt Flats', bekend van de snelheid records. Het wereldrecord staat volgens de aankondiging op iets meer dan 622 mph (ongeveer 1000 kmh), hier gevestigd op de zoutvlakten van Utah. Een spiegel glad oppervlak zo ver het oog reikt. Aan het eind van de zoutvlakte stijgt de weg ietsje en heb je een mooi zicht op de I-80 (op de foto, de paralelle donkere strepen over de bergkam), de Interstate die wij van Salt Lake City naar het westen zijn gevolgd. 's Avonds als je de lichten van de auto's op deze weg kunt zien, kun je de kromming van de aarde waarnemen, zo vlak en uitgestrekt is het hier. We zijn nu de staatsgrens met Nevada gepasseerd en staan op een campground, midden in de wildernis van de 'Great Salt Lake Dessert' en genieten van een prachtige sterrenhemel. Geen strooilicht binnen een straal van 80 km. Prachtig!

Treinen

Toen we onderweg waren van de oostkust naar de mid-west, zagen we onderweg vaak lange vrachttreinen. Het spoor ligt langs de I-80 interstate en gaat door het 'platte land' waar de spoorweg overgangen onbewaakt zijn. De trein geeft hier een geluidsignaal om zijn nadering kenbaar te maken. We zijn regelmatig 's nacht wakker geworden van het getoeter.
Nu zijn we in Salt Lake City op een camping midden in de stad. Op een gegeven moment zeg ik tegen Anneke: 'Ik hoor die verrekte trein weer'. Wat schetst onze verbazing.... Dat ding gaat dus hier dwars door de stad en bij iedere spoorwegovergang begint ie te blèren. Ook midden in de nacht. De eerste nacht heb ik tussen 3 en 4 uur, zes treinen horen langs komen. Luid blèrend, dwars door de stad, midden in de nacht....

Moving South

Het is zo ver.We hebben de eerste nachtvorst gehad.Hoewel op een hoogte van 2100 m, is het toch een eerste vingerwijzing, dat de zomer hier in de Mid-West op z'n einde begint te lopen.Vandaag was ook de eertse dag dat de temperatuur niet meer boven de 20° is geweest.Dus, vertrekken naar het zuiden.Éen dezer dagen verlaten we Grand Teton (juist bezuiden Yellowstone) en gaan naar Utah,waar we op 4 september Sander hopen op te halen in Salt Lake City.

Vissen

Ik heb m'n Wyoming visvergunning bemachtigd.Voor één dag. 14 Dollar. Dat kost het in Vlaanderen voor een heel jaar.En dan hebben we het nog niet over de restricties...Je mag op ieder moment maximaal zes vissen hebben, waarvan 1 cutthroath trout van maximaal 20 inch (Hoe ziet in godsnaam een cutthroat trout uit) en minimaal... ik weet het allemaal niet meer. De één mag je meenemen, de ander moet je onbeschadigd terugzetten ( Hoe kun je nou een vis met een gat in z'n bek onbeschadigd terugzetten?) en de ander moet je killen omdat hij niet inheems is. Gelukkig heb ik niets gevangen, zodat ik niet in de gevangenis kon belanden. Nog zo'n stomme regel is, dat je geen loodjes aan je lijn mag hebben omdat dat giftig is...Je mag wel (en iedereen doet dat dan ook),'s avond vuurtjes stoken. Bij ons is dat verboden van wege de CO2 uitstoot. Loodjes aan m'n lijn... Je mag natuurlijk ook met je camper bus met SUV daarachter op sleeptouw naar de campground rijden, met een verbruik van minstens 30 liter/ 100 km. Gescheiden afval ophalen en recycleren heb ik alleen maar in de nationale parken gezien, daarbuiten gaat alles in de gezamenlijke ton en wordt alles verbrand of begraven. Maar loodjes aan je lijn...

Yellowstone

We hebben Yellowstone bezocht.Welliswaar een week later dan eerst gepland omdat de weersverwachting niet zo goed was. Overdag niet warmer dan 16° en 's nachts dichtbij het vriespunt of eronder. Het is geen slechte beslissing geweest. Wij hebben Yellowstone kunnen doen bij temperaturen van tussen 24 en 30° en koele nachten, maar niet kouder dan 7°. Wat een geweldig park. We zijn er een hele week gebleven. Er is echt van alles te zien. De andere parken waren ook mooi, maar Yellowstone heeft het allemaal: Prachtige vergezichten, valleien met grazige weiden, watervallen, canyons, wildlife (ja, we hebben beren gezien), rivieren, meren, geysers, gaten met pruttelende modder en bussen vol Japanners.Ja, Yellowstone heeft het allemaal. We hebben echt prachtig en lekker weer gehad en met volle teugen van al dat moois genoten. Behalve dan van de Japanners.

Om nog even terug te komen op die beren...Wij hebben zowel een zwarte beer als een grizzly (met cups) gezien.Ik heb ook van een ranger geleerd hoe ik de pootafdrukken van de twee soorten kan onderscheiden. De zwarte beer heeft klauwen van ongeveer 5 cm, die nogal gekromd zijn. De grizzly heeft langere klauwen, tot wel 10 cm, die rechter zijn. Hierdoor kan de zwarte beer in bomen klimmen, wat veel moeilijker is voor de grizzly. Bij de afdruk van de zwarte beer kun je zien dat de klauwen vlak voor het voetkussen zitten. Bij de grizzly zit hier een behoorlijke ruimte tussen en door de mindere kromming zijn de nagels ook minder zichtbaar in de afdruk, hetgeen bij de zwarte beer duidelijk te zien is.Van een lokaal iemand heb ik dan weer gehoord, hoewel je het tegenovergestelde zou verwachten, dat zwarte beren weer gevaarlijker kunnen zijn dan grizzly's. Zwarte beren maken je af, terwijl een grizzly je alleen maar molt. Voor wat het waard is....

Glacier 2

Even een verhaaltje, dat ik ben tegengekomen op onze reis.Wij hebben gisteren Glacier NP verlaten en reden door een licht glooiend landschap aan de rand van de Rocky Mountains. Deze vallei was, zoals men beweert, vroeger een meer. De gletsjers hadden tijdens de verschillende ijstijden deze vallei uitgeslepen en in de daaropvolgende warmere perioden werd het dus een meer. De door de gletsjer gevormde dam van keien en andere rotsooi is op een gegeven moment doorgebroken, omdat het meer zich steeds verder opvulde. Dit verschijnsel heeft zich tijdens de verschillende ijtijden herhaald. De laatste keer, zoals men zegt, 13000 jaar geleden.Men heeft berekend dat bij deze doorbraak het debiet van het uitstromende water ongeveer 9,5 kubieke mijl per uur moet zijn geweest. (Je mag zelf uitrekenen hoeveel m³ dat is)Men zegt dat dat meer is dan al het water van alle rivieren die op het moment in zee uitkomen.We kennen allemaal de onverharde wegen met van die ribbeltjes, gevormd door stromend water. Welnu, dat glooiend landschap wat ik noemde zijn blijkbaar ook zulke 'ribbeltjes'. Alleen zijn ze 30 tot 50 meter hoog.

Glacier

We zijn in Glacier.Hiermee hebben we het noordelijkste punt van onze reis bereikt. 48° noorderbreedte. De hoogte van Parijs dus. Ja gek hè, we zitten tegen de Canadese grens aan en toch nog zuidelijker dan bij ons. Ik heb altijd gedacht dat het veel noordelijker was. Nee dus.Het weer is alleen niet zo mooi. Er hangen veel wolken en de bergen zijn nauwlijks zichtbaar. Iedere dag is er wel een regen- of onweersbui.Gisteren is er een beer op de campground gesignaleerd. Kwamen ze extra vertellen. Als je hier een 'hike' maakt vind je ook gelijk aan het begin ervan een waarschuwing, dat je 'grizzly territorium' binnen gaat en de nodige voorzorgsmaatregelen moet nemen en dat ze in geen geval je veiligheid kunnen garanderen. Echt wel een beetje eng. Ik was de eerste keer eigenlijk best een beetje huiverig voor zo'n wandeling en heb toch wel geaarzeld. Maar ja, iedereen doet het...Overigens stond er een paar dagen geleden in de krant dat er één kampeerder bij een 'bear attack' was omgekomen en twee zwaar gewond.
Vandaag zouden we weer een trail gaan lopen, maar op het punt aangekomen voelde ik mij toch niet op m'n gemak. De trail liep nl helemaal door dichte begroeiing en daar waarschuwen ze juist voor. Dus met de shuttle terug naar het visitor centre en een bus 'bear spray'(is eigenlijk gewoon pepper spray, maar men zegt dat het agressieve beren afschrikt) gekocht voor een volgende keer. Wat ben ik toch een schijtlijster hé. Nou ja, nu zit ik lekker een wijntje te drinken en heb geen krassen op m'n gezicht.
De volgende dag weer een trail gedaan. Dit keer echter gewapend met een bus 'bear spray'. Geen beer gezien natuurlijk. Het woord moet zich over Glacier verspreid hebben; 'Met Breeman valt niet meer te spotten...'

North Dakota

Gisteren en vandaag (26-27 juli) hebben we het 'Theodore Roosevelt NP' in N Dakota bezocht. Waanzinnig mooi. Enerzijds zijn er geërodeerde rotsformaties en canyons, maar je vindt er ook golvende heuvels met lang, wuivend gras en gele bloemen, dat zich tot aan de horizon uitstrekt. Een prachtig gezicht. Ik heb uiteraard veel foto's gemaakt, maar je moet het met eigen ogen gezien hebben. Het is zo veel mooier dan een foto kan weergeven. We hebben er echt van genoten. Er leven hier bisons, mustangs en allerlei beesten uit de herten familie. Morgen weer verder naar Monatana.

Op weg naar Montana komen we langs 'Fort Union Trading Post', een handels post uit de tijd van de 'bont handel', gelegen aan de oever van de Missouri. Hier werden metalen potten, geweren en weefsels met de Indianen geruild tegen bever- en bison huiden.
We rijden iets ten zuiden van en parralel aan de Canadese grens.
Het landschap in oost Montana is, in tegenstelling van wat zijn naam doet vermoeden, zo plat als een pannekoek. Door de aanwezigheid van water verandert de prairie langzaam naar cultuurland. We zien nu eindeloze graanvelden. Je merkt ook dat de winter hier langer heeft geduurd dan bij ons. Hoewel Monatana op dezelfde hoogte ligt als midden of zuid Frankrijk, zijn de tarwe velden hier nog groen. In Poitou is om deze tijd alles al geoogst. Ze zijn wel al volop bezig het gerst binnen te halen. Kunnen ze weer van dat smakeloze Amerikaanse bier van maken. Ze zeggen niet voor niets: "American beer is like making love in a canoe; Fuckin' close to water."
Na 800 km gras en graan komen eindelijk de bergen van Glacier NP in zicht.

Rapid City , South Dakota

Nicole komt een weekje naar ons toe.

Zondag moeten we haar van het vliegveld halen, waar ze om 16.30 zal aankomen

De zondag ochtend verbrengen we onze tijd met een bezoekje aan 'Ellsworth Airforce Base' hier in Rapid City, dat tevens een museum herbergt. Bij de receptie wordt gevraagd of er interesse is om ook een geleid bezoek te brengen aan de raket silo's. Het blijkt dat er in South Dakota 150 lanceersilo's zijn voor de 'Minuteman'. Dit is een 'Intercontinental Nuclear Ballistic Missile' , een intercontinentale nucleaire raket dus, uit de wapenwedloop van de zestiger jaren. Zo'n kans krijg ik niet meer, dus meegaan. We dalen af in de silo, waar inderdaad nog een raket staat met alle bijbehorende apparatuur. Heel indrukwekkend en wat een verspilling van geld. Na het Salt II akkoord zijn alle raketten in SD ontmanteld, maar deze was intact gelaten (behalve de nucleaire lading van 1,2 megaton, die was verwijderd). De silo, met al z'n spullen was slechts voor éénmalig gebruik. Bij de lancering van de raket smolt alles, incl het beton.

De 150 betonnen kokers die over heel SD verspreid liggen, worden nu gebruikt voor de opslag van oa hooi.

Een leuk detail was, dat bij het binnengaan van de silo, de begeleider een steen voor de deur legde om hem open te houden. Rijst natuurlijk de vraag: 'was er geen geld meer voor een deurklem?' Nee, die was niet voorzien en na het Salt II akkoord was er toestemming nodig van alle ondertekenaars, indien er nog iets gewijzigd werd aan de instalatie. Dat vonden ze teveel rompslomp, dus dan maar een steen ervoor.

Met Nicole hebben we in de week erop de 'Badlands' bezocht. Heel mooi.

Mount Rushmore is natuurlijk een touristen trekker.

In Custers State Park hebben we een 'jeepride' gemaakt naar de kudden bisons, die hier nog in het wild leven. Er wordt gewaarschuwd voor de bisons, want als je te dichtbij komt kunnen ze heel gevaarlijk zijn. Met de jeep konden we echter tot midden in de kudde komen. Indrukwekkende beesten die bisons. Een stier kan een schofthoogte bereiken van 1.80m en kan tot 1100 kg wegen.

Een western show en een shootout waren natuurlijk een must en het geheel werd afgesloten met een bezoekje aan 'Bear country', wat mij wat tegenviel. Een soort 'Beekse bergen', maar dan met voornamelijk beren. Black bears, wel te verstaan want grizzlys zou te gevaarlijk zijn.

Ik verwacht dat Yellowstone beter is, waar je ze in hun natuurlijke omgeving kunt zien.

Nicole vertrekt morgen weer en wij hopen via North Dakota richting 'Glacier' in Montana te rijden.

De Mid West

Na Denver reizen we naar het noorden, richting Rapid City in South Dakota, waar zondag onze dochter Nicole hoopt aan te komen om een weekje bij ons te blijven. We rijden door eindeloze prairies. We overnachten in een dorpje 'Harrison' wat het hoogste dorpje in Nebraska blijkt te zijn. 4953 ft hoog(ongeveer 1600 m)en met slechts 291 inwoners. Maar wel met een gratis overnachtingsplaats voor 2 campers,incl electriciteit en water. Uiteindelijk komen we in Fort Robinson, Nebraska. We verblijven in het prachtige state park.Op een fietstochtje langs de 'White River Trail' komen we in het dorpje Crawfort aan. Het is warm en wij gaan de plaatselijke saloon binnen om een biertje te drinken. Binnen zitten slechts een viertal vrouwen en één man. We zeggen zoals hier overal gebruikelijk is 'Hi',maar krijgen nauwlijks een reactie. De blikken zijn strak gericht op een televisie toestel waarop allen maar cijfers staan. Wij bestellen onze biertjes maar de bartender is drukker bezig met een soort computer dan met onze biertjes. Het blijkt nu dat die vrouwen, midden op de dag, aan het gokken zijn. We horen achter elkaar inzetten van 30 tot 50 dollar gaan. En wij maar denken dat die Amerikanen in die streek zo kerkelijk zijn. In het state park, mag je nl geen alcohol gebruiken...Die mid west farmers daughters toch...

The Magnificent Mountain Men

Deze naam refereert niet, zoals het doet vermoeden, aan een stel bergbeklimmers, maar is de naam van de modelvliegclub in Denver en dankt zijn naam aan het feit dat hun vliegterrein op 1600 m. hoogte ligt.Denver wordt dan ook wel de 'mile high city' genoemd.De wedstrijd werd op 10 en 11 juli gehouden en stelde eigenlijk niet zo veel voor gezien het aantal deelnemers, zij het niet dat het geheel uit 14 ronden bestaat. Een fourteen rounder dus. Dat en het feit van de hoogte maakt het toch een moeilijk geheel. Volgens insiders is het in het langdurig bestaan van de wedstrijd slechts een enkele maal voorgekomen dat iemand alle ronden vol had.Het veld zelf is een stuk grasland, prairie dus, van 5 bij 8 km, licht glooiend met een prachtig uitzicht op de downtown Denver met daarachter de Rocky Mountains.

Rodeo

Gisteren naar de rodeo geweest.
Lachen gieren brullen.
's Middags eerts een parade, eigenlijk gewoon een optocht van de deelnemers.
Die stelde niet zo veel voor. Veel reklame en poespas.
Maar dan 's avonds de rodeo. Heel spectaculair. We hebben alle onderdelen van een rodeo gezien. Van het berijden van bokkende paarden, het vangen en knevelen van jonge stiertjes tot het 'bull riding'. Nou die laten niet met zich spotten. De bedoeling is , dat je er 8 seconden op blijft zitten. Van de 14 deelnemers heeft maar één dat gehaald. Het leukste was de rodeo clown, die hield de mensen bezig als er even niets te zien was. Hij liet ons mee zingen en stampen op rock 'n roll muziek en vertelde moppen.
Ton, deze is voor jou:
Tomorrow I will go play golf and I will bring an extra pair of trousers.
Why?
In case I make a hole in one.





En zo ga je dus gekleed.











Opvallend was wel, dat bij deze toch gewone rodeo, waarvan er zo'n 1000 per jaar door het hele land zijn, begonnen werd met een gebed en het spelen van het volkslied.
In het gebed werd het Amerikaanse volk zo opgehemeld en er werd zo de nadruk gelegd op het feit dat zij de grootste en de beste zijn, dat wij er een akelig gevoel van kregen.

Rocky Mountains

We zijn inmiddels de Missisippi en de Missouri over.We laten nu zo langzamerhand de 'great plains' achter ons.Eens waren dit de eindeloze prairies. Nu bijna volledig in cultuur gebracht. 2500 km mais- en sojavelden. 2500 km kedeng kedeng, kedeng kedeng over de betonplaten... Alleen de laatste 100km zijn nog graslanden. Prachtige vliegterreinen, zover het oog reikt. In de verte doemen de Rocky Mountains aan de wazige horizon op.
Onderweg hebben we nog verscheidene dingen kunnen bezoeken , die aan de tijd van de grote trek herinneren. De Buffalo Bill Ranch, handelsposten, forten en een station van de 'Pony Express'. Dit was een mail service, die brieven per koerier te paard, in 10 dagen van Missouri naar Sacramento in Californië bracht. Over de prairies en Rocky Mountains dus. Een afstand van zo'n 3000 km.
De rockies zijn indrukwekkend. We steken de 'Continental Divide' over, de waterscheiding waar aan de ene kant alles via de Missisippi naar de Atlantische- en aan de andere kant alles via de Colorado naar de Stille Oceaan stroomt. We kamperen op een hoogte van 2500 m. Achter ons stroomt de Colorado, hier nog een nietig beekje, die 10 km verderop ontspringt. De weg door het Nationaal Park gaat over een hoogte van bijna 4000 m. De hoogste weg van het continent, waar je met een auto kunt komen. De camper heeft hier een gemiddeld verbruik van 30l/100km om boven te komen. Je moet je niet afvragen wat die amerikaanse campers hier verbruiken...Je kunt de grote hoogte ook zelf goed merken. Een beetje benauwd gevoel op de borst en iedere kleine inspanning leidt onmiddellijk tot kortademigheid. We zien allerlei dieren. De vergezichten zijn onbeschrijflijk. Op sommige plaatsen waar de zon moeilijk kan komen ligt nog sneeuw, soms wel meer dan een meter dik.

A touch of Holland

We zijn aangekomen op een campground aan het grootste stuwmeer van Iowa. Dit meer is aangelegd door het 'corps of engineers', het leger dus en die beheren aan het meer ook een aantal campgrounds. We hebben een mooie plaats onder de bomen, met zicht op het water. We zijn hier om Pella te bezoeken. Pella is een leuk stadje, dat door een Nederlandse dominee met 700 volgelingen is gesticht. Het doet zijn best om het nederlandse karakter te behouden. Elk jaar is er een tulpen festival, er is een werkende graanmolen en veel van de huizen, zelfs de lokale Walmart, hebben typisch nederlandse (nep)gevels.40% van de huidige inwoners is van nederlandse afkomst en er zijn nog steeds mensen, die een woordje nederlands spreken. Dat laten ze ook graag aan je horen. Overal zie je nog nederlandse namen, zoals bakker Jaarsma, die cinnamon rolls bakt, waar onze campground host, zoals hij zei, een moord voor doet. Ons vielen ze wat tegen. Er is een aardig museum met allemaal oud hollandse spullen.

Geprobeert een visvergunning te krijgen. Die worden oa door de Walmart uitgegeven. Uiteraard gaat dit elektronisch. Het feit dat ik geen Amerikaan ben was geen probleem, maar omdat ik geen amerikaans social securety nummer heb, liep het proces vast. Teruggekomen vertellen we dit aan de campground host, die verbaast was dat het niet ging. Hij zou wel kontakt opnemen met het DNR, het Department of Natural Resources en kennelijk heeft hij ook het leger gebeld want 's avonds kwam er iemand van het Corps of Engineers vragen of hij iets voor ons kon doen. Hoewel het wel zou moeten kunnen, bleek het echter onmogelijk om aan een buitenlander een visvergunning te verstrekken.

Amerikaanse tradities

Zondag de Amana Colonies bezocht.Volgens de toeristen informatie leven de mensen in deze dorpen nog op traditionele wijze. Kleine speciaalzaken en geen ketens zoals Walmart en mcDonalds. Dat was ook wel het geval. Rekeingen worden met de hand opgemaakt en geen plastic maar papieren zakken.Een andere echt Amerikaanse traditie die daar in ere wordt gehouden, is dat overal waar je binnenkomt, de airco de boel op 18° houdt. Er was een mooie weverij en een brouwerij, waar we voor het eerst een echt lekker, onamerikaans biertje gedronken hebben.

Tornado's

Op het ogenblik staan we in op een campsite in Geneseo, Illinois en wel
in de county 'Henry'. Wij hebben hier afgestemd op delocale radiozender WYEC.Hierop horen wij regelmatig reclame voor hun website 'www.regionaldailynews.com. Natuurlijk opgezocht op het internet en leuk, oa regionale weersverwachting. Handig. Voor vrijdag gaven ze extreem weer
met zware onweers buien. Op het regionale nieuws hadden we al gehoord, dat in Iowa, waar we echt heel dicht bij zitten, bijna veertig tornado's waren gesignaleerd. Hierbij waren 3 mensen omgekomen en 17 verwond. Wij hadden op donderdag ook al een zwaar onweer gehad met forse windstoten en veel neerslag, maar gelukkig niet zo iets als een tornado. Vandaag echter, vrijdag dus, was er op een geven moment een waarschuwing op de radio, die elke vijf minuten werd herhaald. Deze waarschuwing was ongeveer voor de regio waar wij ons bevonden. Internet geconsulteerd, en de radar beelden gaven aan, dat er een cluster van zeer zware onweersbuien onze kant op kwam. Ondertussen werd de hemel in het westen pikzwart. Ik heb de camper vertrek klaar gemaakt, voor het geval dat...De radarbeelden gaven echter aan dat wij aan het ergste gingen ontsnappen.
Het onweer is losgebartsen en een uur later was het zonder veel erg voorbij. Daarna werd het weer lekker. De waarschuwingen golden echter niet alleen voor de middag, maar ook voor de avond en nacht. Na de bui ben ik op de camping wat gaan rondvragen en de eigenaars
vertelden me dat in geval van echte dreiging, men mbv een sirene het volgende dorp waarschuwt. Tegen de avond wordt de lucht weer pikzwart en hoor ik in de verte een sirene. Even later stuiven op de weg naast de camping, twee brandweerwagens met zwaailicht en sirenes voorbij.Wij hebben tot nog toe eigenlijk alleen maar een paar zware onweersbuien
gehad, maar door de berichtgeving en de dreiging die er vanuit gaat, voelen we ons op het moment niet zo erg happy en overwegen om hier wat eerder te vetrekken dan de planning was. Aan de andere kant is de weersverwachting voor morgen weer heel normaal. We zullen wel zien...Op het ogenblik regent en bliksemt het hier, dat het een lust is. Er zijn echter geen waarschuwingen meer voor 'severe weather' Morgen even op de website kijken wat er in de county is gebeurt...

Niets bijzonders dus. Het belangrijkste nieuws was het afgekeurde doelpunt van de VS.
Overigens heeft Anneke 's nachts wel een paar keer de brandweer langs horen komen.

De camping staat gedeeltelijk onder water en er wordt gewaarschuwd voor overstromingen, de zgn flashfloods. De zon schijnt nu en het is heerlijk weer. Ik heb nog net het laatste stuk van Nederland-Japan via de radio kunnen volgen. 1-0. Mooi zo Nederland.

Going West...

We hebben Toronto verlaten en rijden naar het westen richting Denver. De grensovergang naar de VS, levert in tegenstelling tot de overgang naar Canada geen problemen op. De beamte is blijkbaar heel erg geinteresseerd in auto's en vraagt: 'Is that a Mercedes'. Na een bevestigend antwoord klinkt zijn 'Wauw'.'Diesel?'.Yes. 'Waauw'. De volgende vraag is het onvermijdelijke: 'What is the fuel consumption?'. Mijn antwoord daarop '19 miles to the gallon' ontlokt een volgend 'Waaauw'. Daarna zijn de formaliteiten voorbij en na een ' Have a nice day' kunnen we doorrijden. Na Detroit ronden we op de interstate Chicago op het moment dat Nat King Cole via de iPod 'Get my kicks on route 66' kweelt. We overnachten bij Walmarts en op campgrounds. Vaak wordt ons gevraagd waar we vandaan komen.Als ik dan 'Belgie' zeg, vragen ze 'Waar ligt dat?'.Nu antwoord ik meestal 'We come from Mars' en dan zeggen ze 'Ooh'.

We doen het lekker langzaam aan en zijn nu zo'n 1000 km van Toronto. Onderweg komen we langs maisvelden,waarin de hele vlakte van Poitou zou kunnen verdwijnen. Bijna iedere dag hebben we een onweersbui. Daarna klaart het weer op en is het gewoon weer 30°. Het zijn korte maar zeer felle buien, waar enorm veel regen uit valt. De velden zijn dan ook erg nat. Overal zie je ondergelopen stukken. Nog 1500 km naar Denver. Daar hopen we over twee weken aan te komen.

Niagara

Niagara
Dinsdag 8 juni
Vandaag gereserveerd om de Niagara Falls te bezoeken. Gelukkig is het mooi weer, blauwe lucht met stapelwolken en ongeveer 25° C. Er is slechts één woord om dit natuurgeweld te beschrijven; Overweldigend. Hier roept iedereen 'Awesome'. En dat is het ook. We hebben er boven gestaan, ernaast en zijn zelfs met een bootje tot onder de waterval geweest. Een onbeschrijflijke ervaring. Voor we de boot opgingen kreeg iedereen een soort blauwe PMD zak, om een beetje droog te kunnen blijven.

Donderdag richting Toronto vertrokken om Peter Allnutt te bezoeken. Op de grens wachtte ons een onaangename verrassing. De Canadese douane vond het nodig om onze hele camper over hoop te halen en behandelde ons, alsof we een stelletje criminelen waren. We hebben een gezellige avond gehad bij Brian Eggleston thuis en de volgende dag heeft Peter ons rondgeleid door Toronto. Leuk.

Zaterdag Toronto verlaten en terug naar de USA. Onderweg in Canada de plaats bezocht, waar de man woonde, wiens dagboek de basis was voor het boek 'De Negerhut van oom Tom'.

Potomac eagle

Voordat we naar het noorden, richting Niagara falls rijden, willen we nog een poging wagen om de scienic railraod trip met de 'Potomac eagle' te maken. Je weet nog wel, langs de Potomac South Branch waar een flinke kolonie bold eagles zou moeten zijn. Deze keer klopte het, alleen het weer zit niet mee. De avond tevoren was er een stevige onweersbui en ook vandaag is het weer helemaal van slag. Het regent dus als we de trein instappen. Men heeft ons echter verzekerd dat de eagles ook te zien zijn als het regent. Wij hebben inderdaad drie of vier van die vogels gezien, diep ineengedoken op een kale tak en balend van het weer. De trip is ondanks de regen best mooi. Je komt door een heel mooi stuk land, waar de Potomac door een nauwe kloof stroomt. Een aanrader. Blij dat we het toch nog gedaan hebben.
s'Avonds opnieuw hevig onweer. De volgende dag, op weg naar Niagara horen we dat er, iets ten westen van ons, in Ohio, een tornado is geweest die verschillende slachtoffers heeft gemaakt.

Ik wil nog even opmerken, dat wij het ontzettend waarderen dat jullie onze blog volgen en wij vinden het erg leuk om jullie reacties te lezen.

Shenandoah National Park

Na washington zijn we naar Shenandoah NP getrokken om aan de hitte van de stad te ontsnappen. Anneke heeft hier een beer gezien. Nee, ik was het niet. Het was een hele echte 'black bear' zoals ze die hier noemen. Wij zeggen 'bruine beer'. Ze komen hier in het park veelvuldig voor, volgens de ranger. Vanmorgen (Do 3 juni) het park weer verlaten en staan nu op een camping aan de foot hills, voornamelijk om te wassen. Anneke heeft zojuist alles netjes buiten opgehangen, als er een geweldig onweer losbarst. Vlak voor het onweer was het 30° C.
Redelijk koel vergeleken met de temperaturen die we in Washington hadden.

Washington

Zaterdag 29 mei

Washington
We zijn hier aangekomen om Memorial Day mee te maken.
Morgen is er een parade waaraan meer dan 500.000 bikers uit alle staten van de VS deelnemen.
Stoere gasten met grijze baarden op Harley's. Velen van hen dragen leren vestjes met allerlei veteranen insignes.
We zijn langs verschillende monumenten gelopen, oa het 'World War II Monument', Het 'Korea Monument' en het in onze ogen meest indrukwekkende 'Vietnam Memorial'. Hier stonden diezelfde stoere bikers, met tranen in hun ogen, bij de namen van hun gevallen kameraden. Heel emotioneel.

Op maandag, memorial day zelf, hebben we eerst Arlington, de militaire begraafplaats, waar oa JFK begraven ligt, bezocht. 's Middags was er een grote parade over Constitution Avenue. Er liep van alles in mee. Veteranen uit de verschillende oorlogen tot 'march bands' van diverse high schools. Op dinsdag ochtend 1 juni hebben we de stad verlaten op weg naar Shenandoah NP. Weg uit de grote steden en hopelijk een wat lagere temperatuur dan de 34° C die we in Washington hadden.

Nog even dit: In de supermarkt konden we geen bier en wijn vinden.
Het blijkt dat je in Maryland en Virginia dit alleen kunt krijgen in zgn liquor stores. Ja, ons krijg je niet, dus zo'n ding opgezocht, maar daar kon je weer alleen wijn en sterke drank krijgen. Voor bier moest je weer naar een aparte 'bier winkel'. Dus maar gelijk een behoorlijk hoeveelheid van het verschillende spul ingeschlagen. Kom je in het State Park en wat staat daar; No alcoholic beverages allowed. Zit ik met m'n 6x1,5 liter wijn en 72 blikjes bier...
Alcoholishe drank valt binnen de parken onder het drugs verbod. Dus moesten we, om niet door de ranger gesnapt te worden, onze wijn uit een koffiekopje drinken. Land of the free, ja m'n hoela...

Potomac

Dinsdag 25 mei 2010

Vandaag is onze beneden-buurvrouw jarig.
Lieske , proficiat, ik hoop dat je een fijne verjaardag hebt gehad.

Wij zijn ondertussen aangeland in de Wapocoma hills, een streek langs de oever van de South Branche Potomac, beroemd vanwege de grote populatie 'bold eagles'.
We wilden hier een treinreis maken langs de rivier om te kunnen genieten van de natuur en om de eagles te spotten.
Anneke heeft de hele reis voorbereidt, maar niet alles is echter uitgepakt zoals ze het had gepland.
De trein rijdt alleen op zaterdagen, hetgeen niet te vinden was via het internet!
We wilden ook een paar fietstochten maken langs het Chesaesepeak-Ohio kanaal.
Het bleek echter, dat de campsites alleen voor auto's met tentjes waren ingericht en niet voorzien op campers.

Dus zitten we hier op een commerciele camping in de Wapocoma hills.

We kijken uit over de Potomac.

Aan de overkant graast een kudde vee.

Ergens in de heuvels hoor je het gehamer van een specht.

Geen bold eagle te zien.

Maar we genieten...

Gettysburg battlefields

Zaterdag 22 mei

Vandaag Gettysburg bezocht.

Een klein stadje in Pensylvania, waar in 1863 een beslissende slag in de Amerikaanse burger oorlog is uitgevochten.

Heel indrukwekkend.

Op de 'battlefields' rondom de stad zijn meer dan 1000 monumenten en voorwerpen te vinden, die aan de slag herinneren

Bij de Amish...

Vanuit New York naar het westen, naar Pensylvania. Hier hebben zich indertijd heel wat Nederlanders en Noord Duitsers gevestigd. Je ziet dan ook heel veel rood-wit-blauwe vlaggen.
Anneke wilde persé naar 'Intercourse'. Ik had daar, vanwege de naam, onmiddellijk allerlei associaties over. Een pretpark voor volwassenen. Echter, na 250 km hoopvolle gedachten, kwamen we bij een quilt museum.
We waren dus aangekomen in Amish gebied.
Een verrassend leuk dorpje ,maar hoe ze aan de naam gekomen zijn, is mij een raadsel.
De mensen leven en kleden zich hier nog steeds zo als honderd jaar geleden.

New York

Met de boot vanaf Liberty Harbour RV Park in Jersey City naar het Finacial District in Manhattan.Ground zero gezien. Eén grote bouwput. Indrukwekkend was wel de gedenkplaat voor de slachtoffers en de foto's van de omgekomen brandweerlieden.Door naar Battery Park waar Clinton Castle staat. Dit is het fort, dat gebouwd was om de haven van New York te beschermen. Zelfs nu nog vaart de coast gard hier rond met snelle motorboten en mannen op het voordek achter schietklare machinegeweren. Onderweg kwamen we langs het Holland Monument, waar een aantal derde klassers met hun juffrouw stonden. Het idee dat twee Nederlanders naar het monument kwamen kijken vonden ze wel aardig.
Heel Broadway en 5th Ave afgelopen om naar het Empire State Building te gaan. Onderwegkwamen we langs Union Sqare, een gezellig plein met een zg 'farmers market'.Mooi uitzicht vanaf het Empire State Building. Erg commercieel. Als een kudde vee werd je lift in, lift uit, langs de fotograaf en door de souvenirs winkel geleid.Aan 5th Ave staat een kerk, waar voor iedere in Iraq en Afghanistan gesneuvelde soldaat een geel lint aan het hek hangt. Indrukwekkend.Even gekeken naar de licht reclames van Times Square.De dag afgesloten met margharita's boven op het Gansevoort hotel.Aardig uitzicht.

In de New York Times van vandaag staat een recept voor witte asperges:"Koop Franse of Nederlandse asperges van minimaal een inch dik. Reken één asperge per persoon. Goed gaar koken en serveren als een hot dog, in een broodje met wat zuurkool".

Oh ja, we hebben inmiddels telefoon: 1-443-307-3637

De tweede dag was bestemd voor het vrijheidsbeeld en Ellis eiland.Nou, dat is even anders gelopen. Nog ongeveer twee miljoen mensen hadden het zelfde idee. Rijen, rijen en nog eens rijen.Plan B was de ferry naar Statten Eiland, die heel dicht langs het beeld komt en bovendien nog gratis is ook. Ja we blijven per slot van rekening toch Nederlanders.

Anneke heeft eindelijk d'r pastrami sandwich gegeten.

Na twee dagen haden we het wel gezien. Al met al is New York niet onaardig, maar ook niet bijzonder. Het is vooral druk, vrij vuil en met zeer slechte wegen.

Baltimore

De ochtend van vertrek zijn we nog door Sander uitgezwaaid.
De reis is op zich vlot en zonder problemen verlopen.

Alleen in Londen lang moeten wachten op het vliegtuig naar Baltimore.

Baltimore lijkt een heel levendige en leuke stad te zijn.

We hebben 's avonds nog even op een terrasje gezeten.

Tegenover ons was een stadion waar een baseball wedstrijd op z'n eind liep.

Later kwamen daar hele gezinnen naar buiten. Hier niet zo als bij ons, met veel onlusten.

Deze mensen waren echt lekker uit geweest.

Nu gaan we de haven bezoeken, dat moet daar echt gezellig zijn volgens de insiders.

Morgen dan vroeg op om de camper op te halen (als ie niet in Polen staat).

De haven was erg gezellig met straatartiesten, terrasjes en eettentjes.

Op de terugweg kwamen we weer langs dat stadion en zagen dat het weer volzat.

Wij konden nog twee kaartjes krijgen voor het resterende deel van de baseball wedstrijd 'Cleveland Indians vs Baltimore Oriolis'. Wat een feest! Het was voor de mensen niet zo belangrijk wie er won. Er werd gefeest, muziek gemaakt, gegeten en gedronken.

De Orioles hebben met 5-1 verloren, maar iedereen ging tevreden naar huis zonder één wanklank. Kunnen ze bij ons nog iets van leren.

Koud...

Jezus..., mijn winterjas is in de camper en die ligt in de haven van New York.
Ik dacht niet dat het hier nog zo koud zou worden.
Het heeft vandaag maar net 6° C. gehaald.
Ik wou dat ik al in Baltimore was, daar is het 26°...

De Vulkaan

Het is bijna zo ver.
Vrijdag hopen we te vertrekken.
De vulkaan is echter opnieuw actief geworden
In Spanje en Portugal zijn al luchthavens gesloten en de vluchten naar de VS lopen soms al grote vertragingen op.
Spannend hoor.....

De reis begint

Gisteren hebben we dan onze mobilhome naar Antwerpen gebracht.
Over twee weken hopen wij hem in Baltimore te kunnen ophalen en dan kan het avontuur beginnen.