North Dakota

Gisteren en vandaag (26-27 juli) hebben we het 'Theodore Roosevelt NP' in N Dakota bezocht. Waanzinnig mooi. Enerzijds zijn er geërodeerde rotsformaties en canyons, maar je vindt er ook golvende heuvels met lang, wuivend gras en gele bloemen, dat zich tot aan de horizon uitstrekt. Een prachtig gezicht. Ik heb uiteraard veel foto's gemaakt, maar je moet het met eigen ogen gezien hebben. Het is zo veel mooier dan een foto kan weergeven. We hebben er echt van genoten. Er leven hier bisons, mustangs en allerlei beesten uit de herten familie. Morgen weer verder naar Monatana.

Op weg naar Montana komen we langs 'Fort Union Trading Post', een handels post uit de tijd van de 'bont handel', gelegen aan de oever van de Missouri. Hier werden metalen potten, geweren en weefsels met de Indianen geruild tegen bever- en bison huiden.
We rijden iets ten zuiden van en parralel aan de Canadese grens.
Het landschap in oost Montana is, in tegenstelling van wat zijn naam doet vermoeden, zo plat als een pannekoek. Door de aanwezigheid van water verandert de prairie langzaam naar cultuurland. We zien nu eindeloze graanvelden. Je merkt ook dat de winter hier langer heeft geduurd dan bij ons. Hoewel Monatana op dezelfde hoogte ligt als midden of zuid Frankrijk, zijn de tarwe velden hier nog groen. In Poitou is om deze tijd alles al geoogst. Ze zijn wel al volop bezig het gerst binnen te halen. Kunnen ze weer van dat smakeloze Amerikaanse bier van maken. Ze zeggen niet voor niets: "American beer is like making love in a canoe; Fuckin' close to water."
Na 800 km gras en graan komen eindelijk de bergen van Glacier NP in zicht.

Rapid City , South Dakota

Nicole komt een weekje naar ons toe.

Zondag moeten we haar van het vliegveld halen, waar ze om 16.30 zal aankomen

De zondag ochtend verbrengen we onze tijd met een bezoekje aan 'Ellsworth Airforce Base' hier in Rapid City, dat tevens een museum herbergt. Bij de receptie wordt gevraagd of er interesse is om ook een geleid bezoek te brengen aan de raket silo's. Het blijkt dat er in South Dakota 150 lanceersilo's zijn voor de 'Minuteman'. Dit is een 'Intercontinental Nuclear Ballistic Missile' , een intercontinentale nucleaire raket dus, uit de wapenwedloop van de zestiger jaren. Zo'n kans krijg ik niet meer, dus meegaan. We dalen af in de silo, waar inderdaad nog een raket staat met alle bijbehorende apparatuur. Heel indrukwekkend en wat een verspilling van geld. Na het Salt II akkoord zijn alle raketten in SD ontmanteld, maar deze was intact gelaten (behalve de nucleaire lading van 1,2 megaton, die was verwijderd). De silo, met al z'n spullen was slechts voor éénmalig gebruik. Bij de lancering van de raket smolt alles, incl het beton.

De 150 betonnen kokers die over heel SD verspreid liggen, worden nu gebruikt voor de opslag van oa hooi.

Een leuk detail was, dat bij het binnengaan van de silo, de begeleider een steen voor de deur legde om hem open te houden. Rijst natuurlijk de vraag: 'was er geen geld meer voor een deurklem?' Nee, die was niet voorzien en na het Salt II akkoord was er toestemming nodig van alle ondertekenaars, indien er nog iets gewijzigd werd aan de instalatie. Dat vonden ze teveel rompslomp, dus dan maar een steen ervoor.

Met Nicole hebben we in de week erop de 'Badlands' bezocht. Heel mooi.

Mount Rushmore is natuurlijk een touristen trekker.

In Custers State Park hebben we een 'jeepride' gemaakt naar de kudden bisons, die hier nog in het wild leven. Er wordt gewaarschuwd voor de bisons, want als je te dichtbij komt kunnen ze heel gevaarlijk zijn. Met de jeep konden we echter tot midden in de kudde komen. Indrukwekkende beesten die bisons. Een stier kan een schofthoogte bereiken van 1.80m en kan tot 1100 kg wegen.

Een western show en een shootout waren natuurlijk een must en het geheel werd afgesloten met een bezoekje aan 'Bear country', wat mij wat tegenviel. Een soort 'Beekse bergen', maar dan met voornamelijk beren. Black bears, wel te verstaan want grizzlys zou te gevaarlijk zijn.

Ik verwacht dat Yellowstone beter is, waar je ze in hun natuurlijke omgeving kunt zien.

Nicole vertrekt morgen weer en wij hopen via North Dakota richting 'Glacier' in Montana te rijden.

De Mid West

Na Denver reizen we naar het noorden, richting Rapid City in South Dakota, waar zondag onze dochter Nicole hoopt aan te komen om een weekje bij ons te blijven. We rijden door eindeloze prairies. We overnachten in een dorpje 'Harrison' wat het hoogste dorpje in Nebraska blijkt te zijn. 4953 ft hoog(ongeveer 1600 m)en met slechts 291 inwoners. Maar wel met een gratis overnachtingsplaats voor 2 campers,incl electriciteit en water. Uiteindelijk komen we in Fort Robinson, Nebraska. We verblijven in het prachtige state park.Op een fietstochtje langs de 'White River Trail' komen we in het dorpje Crawfort aan. Het is warm en wij gaan de plaatselijke saloon binnen om een biertje te drinken. Binnen zitten slechts een viertal vrouwen en één man. We zeggen zoals hier overal gebruikelijk is 'Hi',maar krijgen nauwlijks een reactie. De blikken zijn strak gericht op een televisie toestel waarop allen maar cijfers staan. Wij bestellen onze biertjes maar de bartender is drukker bezig met een soort computer dan met onze biertjes. Het blijkt nu dat die vrouwen, midden op de dag, aan het gokken zijn. We horen achter elkaar inzetten van 30 tot 50 dollar gaan. En wij maar denken dat die Amerikanen in die streek zo kerkelijk zijn. In het state park, mag je nl geen alcohol gebruiken...Die mid west farmers daughters toch...

The Magnificent Mountain Men

Deze naam refereert niet, zoals het doet vermoeden, aan een stel bergbeklimmers, maar is de naam van de modelvliegclub in Denver en dankt zijn naam aan het feit dat hun vliegterrein op 1600 m. hoogte ligt.Denver wordt dan ook wel de 'mile high city' genoemd.De wedstrijd werd op 10 en 11 juli gehouden en stelde eigenlijk niet zo veel voor gezien het aantal deelnemers, zij het niet dat het geheel uit 14 ronden bestaat. Een fourteen rounder dus. Dat en het feit van de hoogte maakt het toch een moeilijk geheel. Volgens insiders is het in het langdurig bestaan van de wedstrijd slechts een enkele maal voorgekomen dat iemand alle ronden vol had.Het veld zelf is een stuk grasland, prairie dus, van 5 bij 8 km, licht glooiend met een prachtig uitzicht op de downtown Denver met daarachter de Rocky Mountains.

Rodeo

Gisteren naar de rodeo geweest.
Lachen gieren brullen.
's Middags eerts een parade, eigenlijk gewoon een optocht van de deelnemers.
Die stelde niet zo veel voor. Veel reklame en poespas.
Maar dan 's avonds de rodeo. Heel spectaculair. We hebben alle onderdelen van een rodeo gezien. Van het berijden van bokkende paarden, het vangen en knevelen van jonge stiertjes tot het 'bull riding'. Nou die laten niet met zich spotten. De bedoeling is , dat je er 8 seconden op blijft zitten. Van de 14 deelnemers heeft maar één dat gehaald. Het leukste was de rodeo clown, die hield de mensen bezig als er even niets te zien was. Hij liet ons mee zingen en stampen op rock 'n roll muziek en vertelde moppen.
Ton, deze is voor jou:
Tomorrow I will go play golf and I will bring an extra pair of trousers.
Why?
In case I make a hole in one.





En zo ga je dus gekleed.











Opvallend was wel, dat bij deze toch gewone rodeo, waarvan er zo'n 1000 per jaar door het hele land zijn, begonnen werd met een gebed en het spelen van het volkslied.
In het gebed werd het Amerikaanse volk zo opgehemeld en er werd zo de nadruk gelegd op het feit dat zij de grootste en de beste zijn, dat wij er een akelig gevoel van kregen.

Rocky Mountains

We zijn inmiddels de Missisippi en de Missouri over.We laten nu zo langzamerhand de 'great plains' achter ons.Eens waren dit de eindeloze prairies. Nu bijna volledig in cultuur gebracht. 2500 km mais- en sojavelden. 2500 km kedeng kedeng, kedeng kedeng over de betonplaten... Alleen de laatste 100km zijn nog graslanden. Prachtige vliegterreinen, zover het oog reikt. In de verte doemen de Rocky Mountains aan de wazige horizon op.
Onderweg hebben we nog verscheidene dingen kunnen bezoeken , die aan de tijd van de grote trek herinneren. De Buffalo Bill Ranch, handelsposten, forten en een station van de 'Pony Express'. Dit was een mail service, die brieven per koerier te paard, in 10 dagen van Missouri naar Sacramento in Californië bracht. Over de prairies en Rocky Mountains dus. Een afstand van zo'n 3000 km.
De rockies zijn indrukwekkend. We steken de 'Continental Divide' over, de waterscheiding waar aan de ene kant alles via de Missisippi naar de Atlantische- en aan de andere kant alles via de Colorado naar de Stille Oceaan stroomt. We kamperen op een hoogte van 2500 m. Achter ons stroomt de Colorado, hier nog een nietig beekje, die 10 km verderop ontspringt. De weg door het Nationaal Park gaat over een hoogte van bijna 4000 m. De hoogste weg van het continent, waar je met een auto kunt komen. De camper heeft hier een gemiddeld verbruik van 30l/100km om boven te komen. Je moet je niet afvragen wat die amerikaanse campers hier verbruiken...Je kunt de grote hoogte ook zelf goed merken. Een beetje benauwd gevoel op de borst en iedere kleine inspanning leidt onmiddellijk tot kortademigheid. We zien allerlei dieren. De vergezichten zijn onbeschrijflijk. Op sommige plaatsen waar de zon moeilijk kan komen ligt nog sneeuw, soms wel meer dan een meter dik.